Tüm dünyada her yıl Uluslararası Ebelik Konfederasyonu’nun kuruluş yıldönümü olan 5 Mayıs, Dünya Ebeler Günü olarak kutlanmaktadır.

Gerçektende icra edilişi ilk doğumla başlayan ebelik bugün bir var oluş kavgası vermektedir. Ülkemizde 47 bin civarında ebe olmasına rağmen neredeyse yarısı bile asıl mesleğini yapamaz durumdadır.

Ağır çalışma koşulları altında görevlerini yerine getirmeye çalışan ebelerin, sağlık sisteminin önemli unsurlarından olmasına ve Türkiye’de ki 170 yıla varan tarihi geçmişine rağmen ne yazık ki günümüzde sağlıkta dönüşüm çalışmasının ilk adımı olan ‘Aile Hekimliği’ uygulamalarıyla tüm emekleri silinmiştir. Sağlık giderek paralı hale gelirken ebelerde iş güvencelerini büyük oranda kaybetmişlerdir. 

Halen yürürlükte olan 1928 tarih 1219 sayılı Tababet ve Şuabatı Sanatlarının Tarzı İcrasına dair kanunla ve bazı yönetmeliklerle yönetilmektedir. Mevcut kanun günümüz Türkiye şartlarına uymadığı gibi çıkarılan yönetmeliklerle ebeler hemşirenin yardımcı pozisyonuna sokulmaktadır. Kendi mesleğine ek olarak hemşirelik görevi de icra etmek zorunda kalmışlardır. Bu durumu kabullenmelerine rağmen, Bakanlıkça hemşirelik yetkisi verilmesi yönünde bir çalışma, olmamasından şikayetçidirler. Kendi kanunlarını istemek onların en tabi hakkıdır. 

Ebeler , kurumlarda hemşire ile aynı birimlerde (yoğun bakım, ameliyathane, diyaliz, acil vb.) çalıştırılmaktadır.Ebeler, o birimlerde çalıştıkları halde o birimi ilgilendiren eğitim ve sertifika programlarına katılamamaktadır. Ebelerin de bu eğitim ve sertifika programlarına katılmaları sağlanmalıdır. 

Uzman ebelik kadrosunun verilmesi elbette olumlu bir gelişmedir. Fakat kendi alanlarında yüksek Lisans yapabilecekleri bölümlerin olmayışı çok ciddi ve hemen çözüme kavuşması gereken sorunlardandır. Sağlık çalışanlarının çözüm bekleyen temel sorun ve taleplerin ebeler için de geçerlidir. Yıpranma payı verilmesi gerektiği , ödemelerin emekliliğe yansıtılması gerektiği gibi. 

Ebelerimizin çalışma şartlarının iyileştirilmediği, çalışma şartlarından memnun olmadıkları, mesleği isteyerek seçmiş olmalarına rağmen fırsatları olsa bu durumu değiştirmek istedikleri kendilerine ve ailelerine  yeterince zaman ayıramadıkları, sosyal hayatlarının yok olduğu ve bütün bunların yaşam kalitelerini ve memnuniyetlerini düşürerek tükenmişliğe yol açtığı görülmektedir. 

Bilinen bir şey vardır ki o da tüm diğer sağlık mesleklerinde olduğu gibi ebelerin de tükenmişlik sendromu ile karşı karşıya bulunduklarıdır. Normal doğumdan uzaklaşan ebeler mesleğini yapamaz, pasif, bağımlı, karar vermekten uzak hale getirilmektedirler. Doğum öncesi izlem ve bakım öylesine hastanelere bağımlı hale gelmiştir ki, bu durum normal doğumun da sonunu getirmiştir. Bu haliyle de performans ve para işin içine girmiştir ama ebelerin performansı görmezden gelinmektedir. Sağlık hizmetleri bir kamu hizmeti olarak verilmeli ve hiçbir ticari hesapla kirletilmemelidir. 

Tüm bu sitem ve temennilerimizin sonunda dileriz ki ebelerimiz hak ettikleri mesleki karşılıklarına en yakın zamanda kavuşurlar. Dünya ebeler gününüz kutlu olsun.

Arif YAŞAR

EKSEN Sağlık Bir Sen 

Genel Başkan